فرو آلیاژها موادی هستند که از آهن و یک یا چند عنصر دیگر به جز کربن، تشکیل شده اند و شرایط آسان داخل شدن عنصر یا عناصر مورد نظر به فولاد یا چدن را فراهم می نمایند. عناصر آلیاژی سبب افزوده شدن برخی خواص فیزیکی و شیمیایی مطلوب به فولاد یا چدن (به منظور استفاده در کاربردهای ویژه) شده و یا عملکرد ویژه‌ای در هنگام فرآیند تولید (اکسیژن زدایی، ایجاد ساختار مورد نظر) دارند. بنابراین صنعت تولید فروآلیاژها کاملا به صنعت فولادسازی (بزرگ‌ترین مصرف‌کننده این مواد) وابسته است.

فروآلیاژها عمدتا با احیای کانی فلزی (عمدتا کانی‌های اکسید) و به دو روش زیر تولید می‌شوند:

- احیا به کمک کربن و با استفاده از انرژی الکتریکی در کوره‌های Submerged Arc Farnace

- احیا با کمک فلز دیگر (واکنش احیای متالوترمیک)- عمدتا با استفاده از سیلیکون یا آلومینیوم

مهم‌ترین کشورهای تولیدکننده فروآلیاژها در سال 2014 به ترتیب عبارت بودند از: چین (36.8 میلیون تن) آفریقای جنوبی (4.48 میلیون تن)، هند (3.5 میلیون تن) روسیه (1.97 میلیون تن) و قزاقستان (1.56 میلیون تن). کل تولید فروآلیاژها در دنیا در این سال 57.5 میلیون تن بوده است.

در سال 2014 کل حجم تولید مهم‌ترین فرو آلیاژها، شامل: آلیاژهای فروکروم (شامل فروکروم- سیلیکون)، فرومنگنز، فروسیلیکون و سیلیکومنگنز، حدود 39.3 میلیون تن بود.

بر اساس آمار وزارت صنعت و معدن، در ابتدای سال 1395، تعداد 24 شرکت در زمینه تولید فروآلیاژها در ایران فعال بوده‌اند که ظرفیت اسمی تولید آن‌ها مجموعا بالغ بر 315 هزار تن است. میزان صادرات انواع فروآلیاژها در سال 1394 حدود 25.4 هزار تن و واردات آن 87.5 هزار تن بوده است. ضعف صنعت فولادسازی در کشور و ازطرفی واردات بخشی از فروآلیاژهای مورد نیاز کشور سبب شده این صنعت در کشور به خوبی توسعه نیابد.